گاهی اوقات باید با خودمان خلوت کنیم و به عمق دل خود برویم تا ببینیم چکاره‌ایم، چه می‌کنیم و نسبت به تمایلات فطری و باطنی خود که ما را به سوی خوب بودن و پاک زندگی کردن دعوت می‌کند و یا وسوسه‌‌های نفسانی که ما را به خیانت و دروغ دعوت می‌کند چه واکنشی نشان می‌دهیم.

باید راه و رسم صداقت را زنده کنیم و باید این کار را از دل خود شروع کنیم، باید بتوانیم صدای دل خود را بشنویم و باید بتوانیم دل خود را به دادگاه الهی ببریم و باید بتوانیم بفهمیم که آیا هنوز نسبت به انجام کارهای نیک و بندگی خدا شادمان و از کارهای زشت ناراحت می‌شویم.

اگر روزی فهمیدیم که در باطن و دل خود تمایل به گناه و خیانت داریم و با خدا و پیامبرانش نسبت چندانی نداریم، بدون معطلی باید به فکر درمان باشیم و بلافاصله باید برای اصلاح و درمان رو به سوی خداوند کنیم و از خودش برای تغییر احوال دل خویش استمداد بجوییم.

واگر روزی دیدیم که دلمان به یکرنگی رسیده و درد خدا دارد آنگاه بدون معطلی و قبل از اینکه لحظه‌ای غفلت کنیم باید رو به سوی خدا کنیم و زبان به حمد و ثنای الهی بگشایم و توفیق نجات از هر فکر و خیال نفاق‌آلود و مشرکانه‌ای را به توفیق و عنایت الهی مرتبط بدانیم.

امام صادق(علیه السلام)
«مؤمن کسی است که از کار نیک خود شادمان و از کار بد خویش ناراحت شود»

پاورقی
1-کافی،جلد1،صفحه232