محمد جواد حکیمی تهرانی

امیرالمؤمنین‌علی_{(علیه السلام)}

«ثَمَرَةُ العُجبِ البَغضاءُ»₍₁₎
«میوه خودپسندی و غرور، دشمنی و کینه توزی است!»

وقتی انسان دوست نداشته باشد خوبی‌ها و توانمندی‌های دیگران را ببیند و تحسین کند و وقتی انسان به این خیال بیافتد که سری در سرها دارد و همه باید نسبت به این مقام و توانمندی‌های او شأن و احترامی قائل باشند که نیستند، آنگاه نتیجه خودپسندی و غرور که کینه‌ورزی و دشمنی با هر کسی است که از او توانمندتر است و یا دشمنی با همه کسانی که آنگونه که او دوست دارد باید احترامش کنند که نمی‌کنند شروع می‌شود.

اگر بخواهیم منصفانه به موضوع نگاه کنیم دیدن توانمندی‌های و زیبایی‌های دیگران نه تنها هیچ عیبی ندارد بلکه می‌تواند برای ما نقطه پرشی باشد برای رسیدن به محاسن و خوبی‌های بالاتر و افتادگی و جوانمردی با همه امتیازات و قابلیّت‌هایی که داریم در مقابل همه کسانی که این امتیازات و ویژگی‌ها را ندارند و ادعایی هم ندارند می‌تواند یک امتیاز و نقطه قوّت در کنار همه خوبی‌ها و ارزش‌های ما باشد که باعث می‌شود بیشتر از قبل مورد توجّه و احترام اطرافیانمان قرار بگیریم.

خودپسندی و غرور بیماری و مرضی است که درمانش با الگو قرار دادن انسان‌های موفق‌تر و خودساخته‌تر از خودمان شروع می‌شود و با توسّل و توجّه به اهل بیت_{(علیهم‌لسلام)} ضعیف‌تر می‌شود و در نهایت با عنایت اهل بیت_{(علیهم‌السلام)} و در نتیجه رشد معنوی روح انسان و فهم حقیقی معنای تضرّع و خشوع در مقابل پروردگار عالم مهار می‌شود.

پاورقی
1-میزان الحکمه، ج ۷، ص ۴۷