محمد جواد حکیمی تهرانی

امام سجاد_{(علیه‌السلام)}
«در پرتو وجود ماست که خداوند آسمان را از فروپاشی ـ جز به اذن او ـ نگه می دارد به واسطه ماست که خداوند باران نازل می کند و رحمت خود را می گستراند و برکات و نعمت‌های زمین را بیرون می‌آورد و اگر آن کس از ما که در زمین است نبود، زمین اهل خود را فرو می‌برد»₍₁₎

هر چند که توجّه و توسّل به مقام ولایت اهل بیت_{(علیهم‌السلام)} مخصوصاً اباعبدالله الحسین_{(علیه‌لسلام)} به هر مقداری و برای هر حاجتی هم که شده کمال‌زاست، ولی شروع معرفت حقیقی به ائمه اطهار_{(علیهم‌السلام)} وقتی رقم خواهد خورد که نیاز معنوی و دائمی ما به ولایت ائمه اطهار_{(علیهم‌السلام)} از فطرت شکوفا شود و از حالت شدت و ضعف خارج شود؛ به عبارت دیگر اینگونه نباشد که وقتی حاجتی داشتیم شوق توسّل پیدا کنیم و وقتی که حاجت گرفتیم از شوق بیافتیم.

1-محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، تهران، المکتبه الاسلامیه ، ۱۳۹۳ ه ق ج ۵۲ ص ۹۲